این پست از وبلاگ را به بخشی از سخنان آیت الله صدر اختصاص می دهم که به دو مقوله نظم و کارتشکیلاتی پرداخته اند .

بسم اللَّه الرحمن الرحیم
* الرحمن* علّم القرآن* خلق الانسان* علّمه البیان* الشمس و القمر بحسبان* و النجم و الشجر یسجدان* و السماء رفعها و وضع المیزان* ألاّ تطغوا فى المیزان* (الرحمن: 1- 8)
براى بنده موجب بسى افتخار است که خارج از برنامه دعوت شده‏ام و آقایان اجتماع کرده‏اند تا به این سخن‌رانى گوش فرادهند. این افتخارى را که به بنده محول شده است تکریم و احترام فوق‌العاده‏اى مى‏دانم و از این بابت به خود مى‏بالم. البته آقایانى که این افتخار را به بنده داده‏اند خیلى هم راه دورى نرفته‏اند. چون آخر، بر فرض هم که لیاقت ذاتى نداشته باشیم، یک سربازِ ازجنگ‌برگشته‏ ایم. یعنى محل کار ما را خداوند متعال در جایى قرار داده که سینه به سینه در مقابل دشمن هستیم. کاملاً تلخىِ کوتاهى‌کردن را حس مى‏کنیم. ضربت‌هاى شکننده و خردکننده‌‌ی دشمنان اسلام را از نزدیک لمس مى‏کنیم. یعنى، بنا به اصطلاح جنگى، در خط مقدم آتش هستم. خوب، اگر سربازى را که از جبهه برگشته مورد تکریم و احترام قرار دهند، کارِ نابه‏جایى نیست. 
برای مطالعه مقدمه اول اینجا را کلیک کنید 

 اما مقدمه‌ی کوتاه دوم: بنده نمى‏خواهم تفسیر بگویم یا نصیحت کنم؛ یعنى زیره به کرمان ببرم. بنده مى‌خواهم مشاهدات خود را براى آقایان بیان کنم. منتها یک مقدمه‌ی مختصر براى آقایان عرض کردم. مقدمه‌ی دوم، و باز کوتاه، این است که روزگارى، در صدها سال پیش از این، همه‌چیز در دنیا به صورت فردى بود. دولتش دیکتاتورى بود، استبداد بود، فردى بود؛ تجارتش براساس معاملات فردى بود؛ یک ‏نفر، یک‏ نفر تاجر بودند؛ دخل و خرجش را هر کس خود تنظیم مى‏کرد؛ همه‌چیز در دنیا صورت فردى داشت: زراعتش، تجارتش، درس‏خواندنش، دولتش، سیاستش، روزنامه‏اش و همه‌چیز به شکل فردى بود. در آن زمان، اگر ما، یعنى قواى دینى و راهنمایان اخلاقىِ بشر، به صورت فردى فعالیت مى‌کردیم، تا حدودى معقول و موجه بود. عیبى نداشت. براى این‌که ما هم هماهنگ با همه بودیم. یکى در مقابل یکى. آن‌ها تنها بودند، ما هم تنها بودیم.
اما امروز همه چیز به صورت دسته‌‏جمعى و سازمان‏یافته درآمده است: دولت‌ها، تشکل‌ها و سازمان‌ها دارند؛ تجارت به صورت شرکت‌هاى وسیع و محیرالعقول درآمده؛ تبلیغات، مؤسساتِ وسیعى دارد؛ مطبوعات، مشى واحد اتخاذ کرده‌اند؛ سیاست‌مداران، احزاب را به وجود آورده‏اند؛ فلاحت و کشاورزى مکانیزه ‌شده و در قالب شرکت‌ها درآمده است. در این دنیاى سازمانى، اگر ما باز بخواهیم تک‏روى کنیم، به نظر من، نهایتِ سادگى است. ما اگر امروز عملِ دسته‏جمعى نداشته باشیم کلاه‌مان پسِ معرکه است. که هست! براى این‏که همه‌چیز منظم و تشکیلاتى و سازمانى است. شما جایى نشان دهید که تنها پیش بروند، بى سازمان راه بروند، بى ‏تشکیلات پیش بروند، یا تک‏روى کنند. نمى‌‏توانید پیدا کنید.

این‌ها دو مقدمه‌ی عرض بنده بود. مقدمه‌ی اول این‏که جهان منظم است، پس نمى‌‏شود بى‏نظم زندگى کرد. مقدمه‌ی دوم این‏که جامعه‌ی امروز همه‌چیزش مؤسساتى، سازمانى و تشکیلاتى است و اگر ما بخواهیم بى‌سازمان و بى‌‏تشکیلات فعالیت کنیم موفق نخواهیم شد. حالا اگر این دو مطلب را پذیرفتید که چه بهتر. اگر هم نپذیرفتید، به پنجاه سال پیش تا حالا مى‌ماند که همه‌‏مان خُرد شدیم، له شدیم، قوای‌مان تلف شد، هرکس به راه خودش رفت، هرکس با دیگرى تضارب و تزاحم داشت و مشکلات بی‌شمارى پیش آمد. نتیجه هم این شد که دیگران هزاران فرسنگ از ما پیش افتاده و رفته‌اند، اما ما هنوز همین‌جا هستیم و باز هم مى‌مانیم. میل خودتان است. مى‏خواهید بپذیرید، نمى‏خواهید هم نپذیرید. این‌ها دو مقدمه‌ی کوتاه بنده بود

و بالاخره زمان شجره شدن  نهال فعالیت های گروهی دانشجویان دانشکده ی مجازی علوم حدیث فرارسید .

نهالی که از همان آغاز سال تحصیلی 85- 84 بذر آن  به همت تعدادی از دانشجویان  کاشته شد ،  ریشه ظریف خود را در بستر فرهنگی  دانشکده  دواند و از دل آن بستر ،  دست بر آسمان سبز علوم قرآن کریم و  اهل بیت سلام الله علیهم اجمعین بر آورد که:

 " باری تنها به یاری شما که همانا دو ودیعه باری تعالی هستید ثمره ای شیرین به همت نسل جدیدی از آفتاب ، آب و خاک بر قامت این نهال نقش خواهیم بست . "

گرچه در این چهار سال گاهی آفتاب نبود ، گاهی آب و گاهی خاک ، اما این نهال نو پا  که از خاک ، چشم  امید بر افلاک  داشت گاهی خمیده و گاهی ایستاده ، گاهی مورد هجمه آفتها  و گاهی مورد لطف حمایتها  ، کج دارو مریز، با مقاومتی آسیب پذیر  خود را بدین جا رساند که لحظه ی نمایان شدن شاخه هایش فرارسیده .

نگاه آفتاب بر دل این نهال دلگرم کننده تر از گذشته است  و خاکی پاک تر از قبل آماده پذیرش نهال و  ریشه های آن از رودهایی  زلال ،  که بر پایه های آن جاریند آب می خورند .

از منظر مسئولین محترم دانشکده اینک زمان آن است که با حمایت های دلگرم کننده خود ،  بستری را آماده کنند تا فعالیت های گروهی دانشجویان در قالب کانون ها ، تشکل ها و انجمن ها پذیرای خرد جمعی در بین دانشجویان علوم اهل بیت (س) باشد .

بستری که دیگر شاهد اقدامات فرد گرایانه چه در بخش مدیریت و چه در بخش ایجاد بحث و چه در بخش پرسش و یا پاسخ نباشد.

و اما رودهایی جاری شده اند به زلالی دانشجویانی که خود را فدای هدفشان  کرده اند که همانا هدفشان  نهادینه شدن  خردجمعی است .

دانشجویانی که در تلاطم غوغای  سیاست ،  روزها و شبها ، ساعت ها و دقیقه ها ، در بین خانواده خود یا تنها در پشت در های بسته به بحث و بررسی چگونه در خدمت خیل عظیم دانشجویان بودن ، پرداختند .

و حاصل آن ادامه کار همراه با قدرت تشکل همیار حدیث و تاسیس کانون شهید مطهری و کانون نجوم است .

تشکل و کانون هایی که امید را در دل باغبان این شجره که همانا اهل بیت (س) است زنده کرد تا شاخ و برگ هایی سبز و پر ثمر دیگر نیز به همت صد ها دانشجویان  زلال  از بدنه این شجره بروید تا همگان و همگان از میوه شیرینش متنعم شوند .

ان شا الله

بنام خدا

سالها پیش وقتی از یکی از کارشناسان علوم سیاسی دعوت شده به سازمان متبوع و محل کار خود سئوال کردم که چرا هنوز عده ای در کشور ما متمایل به حکومت سلطنتی هستند و با توجه به منسوخ شدن این نوع حکومت هنوز این عده از مردم خواستار وجود آن حاکمان در کشور هستند ؟

کارشناس مسائل سیاسی لبخندی نزدیک به نیشخند زد و گفت این یک مسئله ژنتیکی است که در بعضی از انسانهای ایرانی بروز و ظهور پیدا کرده . مردم ایران بعلت این که 2500 سال حکومت سلطنتی را تجربه کرده بودند به نوعی ذاتاً علاقه مند به سلطنت هستند و گویا هنوز نمی توانند هدیه ای که خداوند با دستان خمینی کبیر(ره) و شهداء به آنها هدیه کرده است درک کنند . هدیه ای که همانا جمهوری اسلامی ایران است که بالاترین مسئولین حکومتی نیز توسط انتخابات و رای مردم انتخاب می شوند .

در فاصله این چند روزی که از اعلام دانشگاه مبنی بر تغییرساختار تالارها می گذرد بیش از پیش بر این باورم که بعضی از مردم ما هنوز از نظر ژنتیکی با کار گروهی مشکل دارند و گلبول های خونشان بر اساس کار فردی در رگ هایشان جریان دارد.

گویا این عزیزان در طول مدت زندگیشان همیشه نظر خود را بردیگران حاکم کرده اند یا خود را محکوم به اطاعت از  نظر یک فرد دانسته اند و خرد جمعی را بر نتابیده اند .

پس از آن که کارشناس محترم فرهنگی طی نامه ای اعلام کردند که مقرر گردیده تا تالار های گفتگوی دانشجویان توسط کانون ها اداره شود و تالار های گذشته که توسط افراد اداره می شد و توسط افراد مباحث جدید در آن مطرح می شد و افراد بصورت خودسرانه بجای بحث و گفتگو به جنگ و مبارزه رسمی می پرداختند ، قفل و به حافظه بایگانی سپرده شود ، عده ای بعلت مشکل ژنتیکی که علاقه به فرد گرایی دارند توهم این موضوع بر آنها چیره شد که مدیریت تالار ها از دست یک فرد به دست فرد دیگری سپرده خواهد شد .

به صورت واضح ،توضیح پاراگراف بالا این می شود که دوستان دانشجوی ما گمان کردند که با تغییر ساختار تالار ها مدیریت تالار ها از استاد گرامی جناب اقای فقیه سبزواری به بنده یا فرد دیگری سپرده خواهد شد . که اگر این اتفاق بیافتد از همینجا باز هم به اشتباه دانشکده منتقد هستم . بنده معتقد هستم که تنها راه گذار از وضعیت فعلی تالارها این است که دانشکده به رشد و پرورش کار گروهی و ایجاد کانون ها و تشکل ها و بها دادن به خرد جمعی بپردازد و تالارها هم بعنوان یک ابزار در خدمت این گروه ها و کانون ها باشد . کانون هایی که قانون مند و با برنامه ای مشخص به فعالیت دانشجویی بپردازند

ابتدا این نکته حائز اهمیت است که وقتی در پست گذشته از اداره تالار به دست افراد گفتیم منظور تنها مدیریت جناب آقای فقیه نبود بلکه این موضوع مورد اشاره است که تالارهای گفتگو به سبک گذشته  توسط افراد که عضویت در هیچ کانونی ندارند و هیچ خرد جمعی پشت سر ندارند به ایجاد بحث می پرداخت و افراد نیز خودسرانه به انحراف بحث به سمت مسائل مورد علاقه خود می پرداختند .

اما در این مجال بهتر آن است که در مورد ساختار جدید تالار ها توضیحاتی ارائه شود .

درصورت اجرایی شدن این طرح دانشجویان دانشکده از هر گروه و طیف فکری هستند می توانند بصورت گروهی اقدام به ایجاد کانون ، تشکل و انجمن کنند و پس از نگارش اساس نامه کانون خود مطابق با آیین نامه وزارت علوم نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران و تصویب آن در شورای فرهنگی ، از بین دانشجویان این دانشکده یا دانش آموختگان آن عضو گیری کرده و به فعالیت در جهت توسعه اهداف و افکار کانون خود می پردازند .

اینجاست که کانون ها می توانند برای اجرای تبادل نظر بین دانشجویان و ثبت و ماندگاری آنها در جهت اهداف کانون از تالار گفتگو استفاده کنند .

مسئولیت مطالبی که در تالار ها به بحث گذاشته می شود با کانون مورد نظر است که بعلت تصمیم گیری گروهی ، مطمئناً تاثیر بسزایی بر رشد فرهنگی دانشجویان دارد .

در توضیحات بالا کاملا روشن است که مدیریت و هدایت تالار به دست فرد خاصی سپرده نمی شود

اگر بخواهیم جایگاه ها ، مسئولیت ها و فعالیت های دانشکده مجازی علوم حدیث را با دانشگاه های حضوری کشور تطبیق بدهیم ، به نتایج قابل توجهی خواهیم رسید  .

به نظر بنده امکاناتی همچون تالار گفتگوی دانشجویان دانشکده مجازی همچون اماکنی  است  که امکان برگزاری کنفرانسها ، همایش ها ، مباحثات و مناظره ها را  در دانشگاه های حضوری فراهم می کند .  که از این اماکن می توان از کلاس ها ، تالار ها ، سالن های همایش و سالن های کنفرانس دانشگاه های حضوری   یادکرد .

اما نکته ای که باید به آن توجه کرد آن است که اصولا در دانشگاه های حضوری از این اماکن تنها بعنوان یک ابزار استفاده می شود که برنامه ریزی و پیشنهاد موضوع همایش ، کنفرانس و مباحثات و مناظرات با مسئولین فرهنگی دانشگاه ، کانون ها ، تشکل ها و انجمن های قانونی دانشجویی است .

متاسفانه در زمان شروع بکار  تالار های گفتگوی دانشجویی دانشکده مجازی علوم حدیث مباحثات ایجاد شده در تالار ها با نظر افراد بوده و با نظر افراد هم کنترل و هدایت آن انجام شده است .

اگر قرار باشد سالن های همایش و کنفرانس و کلاس های دانشگاه حضوری همچون تالار های گفتگوی دانشکده ما  اداره و مدیریت شود  ، میتوان این تصوّر را از سالن های کنفرانس دانشگاه های حضوری داشت که هر گاه هر یک از دانشجویان  آن دانشگا ه ها اراده کرد می تواند درب آن سالن را باز کند و مبحثی را برای مباحثه مطرح کند و دانشجوی دیگری که نظر موافق و مخالف وی را دارد پاسخ آن را بدهد . حال تصور کنید همه دانشجویان یا بخش اعظمی از آنها بخواهند وارد این سالن شوند و با نظر شخصی خود به ارائه مطلب و موضوع جهت انجام مباحثه بپردازند .

اما در دانشگاه هایی که سابقه بسیار طولانی در امر فعالیت های دانشجویی دارند این کانون ها ، تشکل ها و انجمن ها هستند که برنامه ریز ایجاد آن مباحث در تالار ها می باشند و توسط یک خرد جمعی و نگاه علمی به این نتیجه می رسند که می بایست کدام مبحث و به کدام شکل در محیط های دانشگاه ارائه شود . متاسفانه یا خوشبختانه در دانشگاه هایی که حتی به ارائه دروس فنی می پردازند بهتر از دانشکده مجازی علوم حدیث به نشر و توسعه فرهنگ اهل بیت سلام الله علیهم اجمعین می پردازند که همانا توصیه آن بزرگواران بر فعالیت در قالب کار گروهی بوده است

اما با نگاهی به ارائه مطالب دانشجویان دانشکده مجازی علوم حدیث در تالار های گفتگو هیچ گونه شباهتی با استاندارد های دانشجویی نمی توان پیدا کرد . ارائه مطالب از سوی افراد و نظارت بر آن نیز از سوی افراد هیچگونه خرد جمعی و کار گروهی را به چشم مخاطبان آن نمی آورد .

خوشبختانه نامه ای از طرف کارشناس محترم فرهنگی به میز کار دانشجویان ارائه شده است که نوید بخش تحول بنیادین در روش ادامه کار تالار ها است .

پس از بررسی های انجام شده توسط مسئولین محترم دانشکده و پیشنهاد وبلاگ تعلّم مبنی بر حمایت از فعالیت های گروهی ، دانشکده تصمیم گرفت تا امکانات دانشکده در اختیار کانون ها و تشکل های دانشجویی قرار گیرد تا با این اقدام ضمن ساماندهی مطالب ارائه شده در تالارها به تشویق پیش از گذشته دانشجویان برای ایجاد و راه اندازی کانون ها بپردازد .

اما نکته ای که مسئولین دانشکده باید به آن توجه کنند این است که باوجود  هدایت و مدیریت تالارها توسط کانون ها ، مدیریت فرهنگی دانشکده نباید باز هم نگاه خود را تنها و صرفاً  به تالار ها معطوف کند .

زیرا رسالت اصلی فعالیت های گروهی دانشکده تنها ارائه متن های دانشجویی نیست ، بلکه فضای فعالیت های دانشجویی می بایست بستر تمرین برای مدیریت فرهنگی و اجرایی کردن دانسته ها و اعتقادات دانشجویان بصورت گروهی و همراه با خرد جمعی در قالب جامعه ای کوچک نسبت به جامعه های بزرگتر است .

اما اگر باز هم همچون گذشته نگاه مسئولان و دانشجویان دانشکده به فعالیت های دانشجویی تنها نویسندگی تعدادی از دانشجویان باشد اداره تالار توسط کانون ها هم نمی تواند کمک شایانی به فعالیت های دانشجویی بکند .

امکانات دانشکده همچون تالارهای گفتگو و محیط جام باید بعنوان یک ابزار و یکی از امکانات از سوی دانشکده تحت اختیار کانون ها قرار گیرد و عمده نگاه مسئولین و دانشجویان به امور اجرایی در قالب پرورش و رشد فرهنگی دانشجویان ، عملیاتی کردن فرهنگ کار گروهی و استفاده از خرد جمعی و توسعه علوم اهل بیت در جریان گفتمان های دانشجویی ، مباحثات و مناظرات شفاهی از طریق  اینترنت یا بصورت حضوری باشد .

کانون ها نیز می بایست ضمن اجرای اهداف بالا به اجرای برنامه های  متعدد و متنوع فرهنگی در قالب های مکتبی ، سیاسی ، آموزشی ، اجتماعی و از این دست فعالیت ها بپردازند ضمن آن که از ابزارهایی همچون تالار برای رسیدن به این اهداف استفاده نمایند .

در پایان ضمن ابراز شادباش و امیدواری از این حرکت دانشکده ، مبنی بر در اختیار گذاشتن محیط تالار برای کانون های قانونمند دانشجویی ، امید است این ابزار ارائه شده توسط دانشکده به بهترین نحو بتواند کمک رسان رشد فرهنگی دانشجویان دانشکده مجازی علوم حدیث و مخاطبان خارج از این دانشکده باشد .

بنام خدا

این ترم تحصیلی هم به پایان رسید و پس از گذران حدود 10 ترم تحصیلی از آغاز عمر دانشکده مجازی علوم حدیث جای انجمن علمی همچنان خالی است .

 بررسی سطح و کیفیت ارائه دروس ،تقویت بنیه علمی دانشجویان ، ارتباط علمی دانشجویان با مدیرت های مختلف آموزشی ، پیگیری انتقادات   علمی دانشجویان و غیره  نیاز دانشجویان این دانشکده را به گروه و تشکلی علمی جهت پیگیری و اجرای امور فوق الذکر نشان می دهد .

اما به جهت روشن شدن بیشتر وظائف این انجمن  مطالبی ارائه می شود و ان شا الله در مطالب آینده نحوه شکل گیری آن ، شکل و ساختار انجمن علمی در دانشکده مجازی با فضای الکترونیکی  مورد نقد و بررسی واقع خواهد شد  

منتظر  دریافت نظرات شما مخاطبان در مورد نیاز  یا عدم نیاز به این گروه علمی خواهم بود   

انجمن‌های علمی دانشجویی تشکل‌هایی هستند که بر اساس توافق و مشارکت داوطلبانه گروهی از افراد که در یک رشته یا به صورت میان رشته‌ای دارای تخصص و مهارت می‌باشند، شکل می‌گیرد. انجمن‌های علمی دارای فعالیت‌هایی در عرصه‌های علمی، پژوهشی، آموزشی و ترویجی بوده و بر مبنای آیین نامه ابلاغ شده از طرف وزارت علوم، تحقیقات و فناوری و مقررات مربوط تشکیل و بر مبنای اساسنامه داخلی خود فعالیت می‌کنند و محل و امکانی است برای:

بنام خدا

تمام توصیه ها ، ارشادات ،تبلیغات ، سخنرانی ها مخصوص عده ای خاص ارائه می شود و مخاطبان خاص خود را در بر می گیرد.
اما فعالیتی مثمر ثمرتر است که برای عده ای خاص ارائه شود اما تعداد بیشتری از دایره ی تعریف شده آن خواص از آن فعالیتها استفاده کنند.
بعنوان مثال وقتی فردی از حضور در یک بوستان داخل شهر لذت می برد تنها او و حاضرین در آن بوستان هستند که از محیط مفرح آنجا استفاده می کنند .
یا دانشجویی که از خدمات فرهنگی ارائه شده در دانشکده استفاده و بهره برداری میکند  کمتر می تواند افراد خارج از دانشکده را از آن فعالیتها بهره مند کند.
ویا حداقل بصورت مستقیم افراد خارج از دانشکده از آن خدمات استفاده نمایند .اما از جمله ویژگی های دانشکده مجازی بهروری همزمان دیگر اعضاء خانواده از خدمات ارائه شده از سوی دانشکده است .
در مورد مشاهده دروس ارائه شده که این امر به قطع و یقین امکان پذیر است.

اما در مورد فعالیتها و خدمات ارائه شده فرهنگی توسط دانشکده یا تشکلها و کانون های دانشجویی بسته به مشارکت دانشجو ، اعضاء خانواده نیز میتوانند از اطلاعات ارائه شده استفاده نمایند.
ویژگی های محیط اینترنتی که یکی از آن ها ضبط و ثبت و ماندگاری و قابل دسترس بودن اطلاعات ارائه شده است بهره وری خانواده را از فعالیتهای فرهنگی دوچندان کرده است .درحالی که این ویژگی در رسانه ای همچون تلوزیون مشاهده نمی شود .
بنابراین مشاهده میکنیم که فعالیتهای فرهنگی دانشجویان در دانشکده های مجازی با بهره برداری ضریب دار همراه است که این امر خود دلیلی محکم است تا مسئولین مملکتی را مجاب کند که در زمینه های فرهنگی بیشتر بر روی محیط های مجازی بخصوص دانشکده های مجازی حساب ویژه باز کنند .

بسم الله الرحمن الرحیم وَالْعَصْرِ «1» إِنَّ الْإِنسَانَ لَفِی خُسْرٍ «2»

إِلَّا الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَتَوَاصَوْا بِالْحَقِّ وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ «3»

به نظرم میرسه تا وقتی نظام آموزشی فکری برای ارئه کارگاه های
عملی در رشته های تحصیلی علوم انسانی نکرده ، تنها با
فعالیتهای فرهنگی و فوق برنامه دانشجویی است که می توان این خلاءرا پرکرد.
زیرا علمی ترین عملی که میتوان براساس آموخته ای انجام داد
عملی است که در محیط آموزشی انجام و پیگیری میشود.

سئوالی که هم به ذهن من هم به ذهن خیلی از دانشجویان
و مسئولین گرامی محل تحصیل ما میرسه این هست که با گذشت
بیش از چهار سال از تاسیس دانشکده مجازی علوم حدیث هنوز یک
فعالیت درست و حسابی از دانشجویان این دانشکده دیده نشده .
البته  ممکنه خودم و خیلی از دوستانم و هم کلاسی هام که خیلی
وقته سعی می کنیم روحی پرتکاپو از دانشجوی مجازی رو
نشون بدیم نظر دیگه ای داشته باشیم  ولی آنچه که از دیدناظران و
خارج از گودنشینان فعالیتهای دانشجویی پیداست این گونه است
که هیچ خبری از هیچ فعالیتی نیست . 

گرچه خیلی از فعالان دانشجویی که از بین دو هزار (2000) دانشجو
حاضر در دانشکده به بیش از 20 نفر هم نمیرسند(تقریباً میشه یک درصد درسته ؟)
 بر این اعتقادند که فعالان زیادی در بین دانشجویان وجود دارد.
اما آیا 1980 دانشجوی دیگر نیز همین نظر را دارند ؟ یا اصلا بر این
اعتقاد هستند که در این دانشکده باید فعالیت دانشجویی( فعالیت های فرهنگی و علمی) داشت ؟
یا بر این اعتقادند که با توجه به جمیع شرائط نمیتوان در این محیط
فعالیتی داشت ؟
نمیدونم!!
وقتی با دوستانم که در این دانشکده مشغول تحصیلند از علت این
امر میپرسم با پاسخهای زیادی روبرو میشوم .
یکی میگه دانشجوی این دانشکده  بچه داره ،کار داره،
خونه داره نمیدونم یه مشغولیتی داره که نمیتونه دیگه فعالیتی
در این دانشکده داشته باشه

یکی میگه دانشجو میخواد ، اما دانشکده حمایتی از این فعالیتها
نمیکنه و انگیزه ای برای فعالیت نمیمونه .
  یکی دیگه میگه بغیر از بچه  و کار و....دار ها  خیلی از مجردین
 این جا در دانشکده های دیگه هم درس میخونن و اونجا
مشغول فعالیتند .
به هر حال خیلی از عوامل هست  که میتونه با بررسی بیشتر
برای رفع اونها اقداماتی کرد . به نظر میرسه در اولین گام
باید به یک فکر مشترک رسید
و در محیط آموزشی ما چاره ای جز تشکیل جلسات اینترنتی نیست .
به همین خاطر از همه دانشجویان محترمی که احساس میکنند
می تونن به رشد کیفی و کمی فعالیتهای دانشجویی کمک کرد
دعوت میکنم تا در جلسه ای که به همین مناسبت
در تاریخ شنبه 4 اردیبهشت 1389  ساعت 21 
در محیط های جام و ال4 و یاهو برگزار میشود حضور به هم رسانند
تا اغازگر راهی باشیم که در اینده ای نزدیک به بهترین شکل
آموخته های دینی و انسانی خود را به عرصه ظهور درآوریم .

برای ارتباط و دعوت به این جلسه در محیط های ال4 و یاهو
با ایدی این جانب (   varshadi )  ارتباط برقرار نمایید

********************************************

جلسه فعلان فرهنگی راس ساعت 21 و با تلاوت آیات قرآن کریم آغاز شد .

تعدادی از دانشجویان فعال زحمت کشیدند و در جلسه حاضر شدند. در اواسط جلسه هم جناب اقای داودی ، کارشناس محترم فرهنگی به جمع ما پیوست .

همانطور که در نگاشته قبلی اشاره شد موضوع جلسه از این قرار بود که چه کنیم تا فعالیتهای دانشجویان مخصوصا در زمینه فرهنگی رشد بیش از این داشته باشد .

دوستان نظرات زیادی رو مطرح کردند اما ماحصل آن این بود که بیشتر این عزیزان ، به نوع رفتار دانشکده در قبال فعالیتهای فرهنگی انتقاد داشتند .

آنها حمایت های دانشکده را برای رشد این فعالیتها کافی نمی دانستند و همچنین عدم توجه به مطالبات گروه های مختلف دانشجویی را باعث کمرنگ شدن فعالیتهای دانشجویی می دانستند .
جناب اقای شاهرودی که من جمله سخنرانان این جلسه بود ، با اشاره به عدم توجه به مصوبات شورا از طرف دانشکده ان را نمونه ای خوب برای کم توجهی مسئولین به دانشجویی ترین گروه دانشجویی می دانست . حال با توجه به این عدم حمایت آیا می توان به ایجاد شور در میان دانشجویان برای فعالیت جانبی امید داشت ؟

اما بغیر از عدم حمایت دانشکده ، می توان به مشکلاتی که برای دانشجوی مجازی وجود دارد اشاره کرد . دانشجویان حاضر در این جلسه به حجم بالای دروس و تمرینات و تحقیقات اشاره داشتند . همچنین مشغله دانشجویان و امور زندگی آنان مخصوصا دانشجویان متاهل .
پایین بودن سرعت اینترنت و مشکلات اینترنتی در کشور نیز از جمله آن علتها بود .

در پایان جلسه مقرر شد جلساتی متعدد از این دست در محیط مجازی برگزار شود تا به نظری مشترک میان دانشجویان و مسئولین دست یابیم .

شرکت کنندگان در این جلسه بدین شرح ذیل هستند که به نام آنها اشاره خواهد شد .ضمناً دوستانی خواستند تا بصورت ناشناس در جلسه شرکت کنند .

درپایان از همه دانشجویان شرکت کننده در جلسه و جناب اقای داودی کمال تشکر را دارم .

حاضران در جلسه

اقایان و خانمها :

فقیهی ، کی منش ، شاهرودی ، خطیبی ، بشیری ، بداغی ، بنی کمالی ، جوانی ، عابدی ، مظهر ،نظری ، جوادی ، روستا ، دادستان

و هشت نفر که بصورت ناشناس در این جلسه  شرکت کردند .

و با تشکر ویژه از جناب اقای فقیه سبزواری و خانمها محقق و بداغی که نظرات خود را مکتوب به بنده ارسال کردند